जीवनमा कहिलेकाहीँ यस्ता मोडहरू आउँछन्, जहाँ सास त चलिरहन्छ तर आत्मा शान्त रहँदैन। माया गर्ने मान्छेले नै जब मनको चोखो भावना बुझ्न सक्दैन, तब आत्मा त के पुरै अस्तित्व नै निरर्थक लाग्न थाल्छ। आज म पनि त्यही मोडमा छु जहाँ माया केवल सम्झनाको बाकस बनेर बाँकी छ र आँसु नै मेरा शब्द बनेका छन्।
आजभन्दा ठिक तीन महिना अगाडि हाम्रो पहिलो चिनजान भयो। त्यो दिन म सामान्य थिएँ, केही विशेष न त अपेक्षा थियो, न कुनै तयारी। तर तिमी आयौ र मलाई एकाएक जिन्दगीको अर्थ दिएजस्तै लाग्यो। तिमी हाँस्दाको त्यो पहिलो क्षण, त्यो पहिलो अभिवादन अनि तिमीले बोलेका ती थोरै शब्दहरू सबै कुराले मेरो हृदयको कुनै गहिरो कुनालाई छोयो।
म आफैँ थाहा नपाई तिम्रोतिर तानिन थालेँ। मैले कहिल्यै अपेक्षा गरेकी थिइनँ कि म यस्तो दृष्टिविहीन भएर माया गर्नेछु। तर तिमी मेरो लागी ‘ऊ’ भयौ एक मात्र, जसको लागि म सबै कुरा छोड्न तयार थिएँ। तिमीलाई नपाउँदासम्म मलाई माया केवल किताबमा पढिने शब्द लाग्थ्यो। तर तिमी आएपछि माया साँच्चै जीवनको अभिन्न हिस्सा भयो।
ती दिनहरू अझै पनि मेरो मानसपटलमा ताजा छन्, जब म तिमीप्रति यति समर्पित थिएँ कि मैले आफूलाई हराएको थाहा पनि पाएँ। तिमी रिसायौ भने म माफ माग्थेँ, तिमी चुप रह्यौ भने म तिमीलाई बोलाउन सय पटक प्रयास गर्थेँ।
माया त्यति गहिरो भइसकेको थियो कि मलाई लाग्थ्यो अब त तिमी बिना जीवन नै अधुरो छ। तिमीलाई मन पर्ने सबै कुरा मैले मन पराएँ। तिम्रो इच्छा क्याफे खोल्ने थियो, म त्यो सपना पूरा गरिदिने छु। तिमीलाई माया गरुन्जेल मैले आफ्नो आत्मसम्मानभन्दा पनि तिमीलाई अगाडि राखेँ। मलाई लाग्थ्यो, माया यस्तै हुन्छ आफूलाई भुलेर अर्कोको खुसीमा बाँचेको।
समयसँगै केही कुरा बदलिन थाले। तिमी टाढा हुन थाल्यौ, कुरा कम हुन थाल्यो र म बुझ्न थालेँ तिमी जति नजिक देखिन्थ्यौ, त्यो त केवल बाहिरी आवरण मात्र रहेछ। तिमीलाई एउटा मात्र मान्छेले माया गर्नु पुग्दैन रहेछ, तिमीलाई सायद धेरै विकल्प चाहिएको थियो। मैले सुनेँ, तिमी अर्को कसैसँग पनि त्यत्तिकै मिठा कुरा गर्छौ, जस्तै मसँग गर्यौ।
समाज भन्छ छोरामान्छे रुँदैन। तर म त भित्रभित्रै चिच्याउँदै थिएँ। जब राति ९ बजेपछि सबै सुत्थे, म बाथरुमको ढोका बन्द गरेर चुपचाप रुन्थेँ। त्यो सिसाको अगाडि उभिएर आफैँलाई हेर्थेँ र भन्थेँ- ‘के मैले केही गल्ती गरेँ?’
मनमा पीडा थियो तर पोख्ने ठाउँ थिएन। कहिलेकाहीँ मलाई लाग्थ्यो तिमी फेरी फर्केर आउँछौ, म बुझाउन सक्थेँ कसरी मैले तिमीलाई साँचो माया गरेँ। तर त्यो सम्भावना पनि मर्न थाल्यो। किनभने तिमी अब फेरि उस्तै कुरा अरूसँग दोहोर्याउँदै थियौ। मलाई थाहा भयो, म अब तिम्रो लागि ‘कोही’ मात्र थिएँ।
आज म त्यो अन्तिम निर्णयमा पुगेको छु, म छुटिनेछु। म अरूको लागि होइन, आफैँको लागि बाँच्छु। मैले म भित्रको मलाई बुझिसकेको छु। मेरो माया साँचो थियो तर तिमी त्यो बुझ्ने योग्य थिइनौ। म तिमीलाई दोष दिन्नँ, सायद तिमीले कहिल्यै बुझ्नै सक्दैनौ के हो साँचो माया।
म आज प्रत्येक शब्दसँग आँसु साट्दै, तिमीलाई बिदा गरिरहेछु। मन चिच्याउँछ, माया गरेको मान्छेलाई बिर्सन सजिलो हुँदैन तर अब म आफूलाई तड्पाउन सक्दिनँ।
एक पटक तिमीले भनेकी थियौ- ‘म क्याफे खोल्न चाहन्छु।’
आज पनि त्यो इच्छा तिम्रो नै हो तर म तिम्रो त्यो इच्छा पूरा गरिदिनेछु। किनभने मेरो माया त्यति सस्तो छैन कि तिमीलाई दुःख दिएर सन्तोष लिऊँ। म खुसी छु कमसेकम केही सम्झनाहरू तिम्रो जीवनमा रहिरहुन्, जहाँ म एक सकारात्मक पात्रको रूपमा रहूँ।
यो छुटाई मेरो कमजोरी होइन। यो मेरो आत्मसम्मानको पुनर्जागरण हो। अब म फेरि उठ्नेछु एक्लै, तर सशक्त भएर। तिमी नफर्किए पनि तिमीले दिएको घाउले मलाई कति बलियो बनायो भन्ने कुरा समयले देखाउनेछ।
म आज पनि तिमीलाई बददुवा दिन्नँ। म तिमीलाई हार्दिक शुभकामना दिन्छु। तिमी सधैँ खुसी हुनू। सायद तिमीलाई कहिल्यै थाहा नहोला तर मेरो माया साँचो थियो।
-1746009348.jpg)
