५३ दिनअघि एक रात
सूर्य झुल्किन बाँकी थियो
तिमी आफ्नो बाइकमा हावासँग दौडिरहेका थियौ
तर क्षणभरमै सब थुनियो
हाम्रो संसार, हाम्रो मुस्कान, हाम्रो भविष्य
एउटा ठोक्काइसँगै चकनाचुर भयो।
त्यस दिनदेखि दाइ
तिमी त्यो चिसो अस्पतालको बेडमा निदाइरहेका छौ
शरीर तिमी नचल्दासमेत
तिम्रो आत्मा हाम्रो छेउमै छ भन्ने आभास पाइन्छ
आमाले तिमीलाई भन्नुहुन्छ—
‘मेरो छोरा अझै सानो छ, अझै मेरो काखमा फर्किन्छ’
भाइ रातभरि हिँड्छ
डाक्टरको शब्द खोज्दै, आशाको एउटा धागो समात्दै।
दिदी बहिनीका आँखा सुनसान छन्
तिमी नबोल्दा उनीहरूको स्वर पनि हराएको छ
भान्जाभान्जी त तिम्रो हाँसो सम्झन्छन् र सोध्छन्
‘मामा कहिले घर आउनु हुन्छ?’
उत्तर दिन नसक्दा, मन भत्किन्छ
आँसु मात्र बोली बनेर खस्छ।
तर दाइ
हामीले आशा छोडेका छैनौँ
तिमी निद्रामा छौ
तर यो निद्रा सधैँभरि होइन
हामी दिनरात तिमीलाई बोलाइरहेका छौँ
तिमी सुन्न सक्छौ भन्ने विश्वासले
प्रत्येक प्रार्थना, प्रत्येक आँसु
तिमीलाई फर्काउने बाटो बन्दै छ।
सायद तिमी यो मौनबाट बिस्तारै उठ्नेछौ
फेरि हाम्रो नाम बोल्नेछौ
त्यो दिन हाम्रो आँगन फेरि उज्यालो हुनेछ
आमाको अनुहारमा फेरि फूल फुल्नेछ
भाइको काँध बलियो हुनेछ
दिदीबहिनी फेरि तिम्रो हाँसोमा रमाउनेछन्।
दाइ,
जीवनले तिमीलाई पटक पटक
कठोर परीक्षा दिएको छ
तर हामी सबै तिमीलाई फर्काउन
हृदयको रगतले बाटो कोर्दै छौँ
आशाको दियो निभेको छैन
माया अझै ज्वालामुखीझैँ बलिरहेको छ।
फर्क दाइ…
यो घर, यो आँगन, यो जीवन
तिम्रो हाँसोबिना अधुरो छ।
-1756118929.jpeg)
-1756118929.jpeg)
-1746009348.jpg)
