गाउँघरतिर अरिंगाल शिकार गर्नुलाई आँटिलो काम मानिन्छ। अरिंगालका गोला पोल्दा अरिंगालले टोकेर मृत्यु भएका घटना बेला–बेला सार्वजनिक भइरहन्छन्। ज्यानकै बाजी लगाएर अहिले पनि अरिंगालको शिकार गरिन्छ।
अरिंगालको लार्भा स्वादिष्ट र पौष्टिक मानिने हुँदा यसको शिकारमा मानिसहरू लालायीत हुन्छन्। पछिल्लो समय होटल र रेष्टुराँमासमेत अरिंगालका परिकार पाइन थालेका छन्। कतिपयलाई अरिंगाल अर्थोपार्जनको माध्यम बनेको छ।
किराँत समुदायमा त कुलपितृलाई अरिंगाल चढाउने चलन नै छ।
विषालु भइकन पनि परागसेचन र पर्यावरणीय सन्तुलनमा मद्दत पुर्याइरहेको अरिंगालको अप्राकृतिक ढंगले शिकार भइरहेकोमा जानकारहरूले भने चासो व्यक्त गरेका छन्। प्राकृतिक कुचीकार र रोगव्याधि नियन्त्रकसमेत मानिने अरिंगाललाई संरक्षण गरिनुपर्ने उनीहरूको भनाइ छ।
त्रिभुवन विश्वविद्यालयको प्राणी शास्त्र केन्द्रीय विभागका उप-प्राध्यापक इन्द्रप्रसाद सुवेदीले मौरी प्रजातिमा पर्ने अरिंगाल, बारूलालगायत कीराको परागसेचनमा महत्त्वपूर्ण भूमिका रहेको बताए।
‘पर्यावरणीय चक्रमा पनि कीराफट्यांग्राको महत्वपूर्ण भूमिका हुन्छ, बारूला र अरिंगालले बोटबिरूवामा लाग्ने कीटजन्य रोग नियन्त्रणमा पनि सहयोग गर्छन्। प्रकृतिलाई सन्तुलित बनाउने कीरा-फट्यांग्राको संरक्षणमा समुदायमा सचेतना जगाउनु आवश्यक छ,’ उनले भने।
व्यवस्थित शिकार गर्दैमा लोप नै हुने खतरा नरहेपनि घातक ढंगले शिकार गरेमा भने अरिंगाल हराउँदै जानसक्ने उनको भनाइ छ। सुवेदीले बासस्थानमा बाधा पुगेको र जिस्काएको अवस्थामा मात्र अरिंगालले मानिसलाई चिल्ने गरेको बताए।
‘अरिंगालको टोकाइबाट मानिसको मृत्युसमेत हुने भएकाले यसप्रति मानिसहरूमा भयसँगै नकारात्मक धारणा व्याप्त छ। असुरक्षाको महसुस भयो भने अरिंगालले पनि आफ्नो प्रतिरक्षा गर्छ, यो तरिका हरेक जीवजन्तुमा रहेको हुन्छ,’ उनले भने।
सुवेदीले नेपालमा मौरीमा जति अध्ययन-अनुसन्धान बारूला, अरिंगाललगायत कीरामा हुन नसेको बताए। प्राकृतिक या मानवीय कारणबाट कीराफट्यांग्रा नासिँदै गएमा पारिस्थितिक पद्धतिमा असर पुग्ने बताए।
डिभिजन वन कार्यालय, कास्कीका प्रमुख कोमलराज काफ्लेले वनजंगलमा पाइने जुनसुकै जीवजन्तु र कीटपतंग नष्ट गर्नु कानुन विपरीत हुने बताए। त्यस्ता कृयाकलाप राष्ट्रिय निकुञ्ज तथा वन्यजन्तु संरक्षण ऐन-२०२९ अनुसार दण्डनीय मानिने उनको भनाइ छ।
‘झट्ट सुन्दा कीराफट्यांग्राको विषय सामान्य जस्तो पनि लाग्न सक्छ, तर समुदायमा यसबारे सचेतनाको खाँचो छ, रूखमा आगो लगाएर अरिंगालको गोलो निकाल्नु पर्यावरणीय दृष्टिले पनि उपयुक्त छैन,’ उनले भने।
त्यस्तो कार्य गर्दा कतिपय ठाउँमा रूखका ठूल्ठूला हाँगा र बोटसमेत काट्ने गरिएको उनले बताए।
काफ्लेले गोरखा, म्याग्दीलगायत ठाउँका होटलहरूले अरिंगालका परिकार बेच्न थालेपछि सम्बन्धित जिल्लाका सरोकार भएका पक्षबीच छलफल चलाएको बताए।
‘तत्काललाई कानुनी कारबाही भन्दा पनि व्यवसायी र स्थानीयवासीहरूमा सचेतना अभिवृद्धि गर्ने निर्णय भएको छ। अप्राकृतिक र घातक तरिका अपनाएर अरिंगालको शिकार गर्नुहुँदैन,’ उनले भने।
कार्यालयले विभिन्न स्थलमा उक्त विषयमा सचेतनामूलक सूचनापाटी पनि राखेको प्रमुख काफ्लेले बताए। मौरी अग्लो स्थानमा पुग्न नसक्ने हुँदा अग्ला रूख र भीरमा बस्ने अरिंगाले बोटबिरूवामा परागसेचन गराउन महत्वपूर्ण भूमिका खेल्ने उनले बताए।
‘अरिंगाल गर्मी ठाउँमा पनि बाँच्न सक्ने ज्याद्रो स्वभावको हुन्छ, जलवायु परिवर्तनका कारण पृथ्वीको तापमान बढीरहेका बेला यस्ता कीटपतंगले पर्यावरण सन्तुलनमा सहयोग गर्छन्,’ उनले भने।
प्रायः अग्ला रूख, पाखा र भीरपहरामा गोलो लगाएर बस्ने अरिंगालले आँप, नास्पती आदिका रूखमा बस्न बढी रूचाउने प्रमुख काफ्लेले बताए।
चीनलगायत कतिपय देशमा घरघरमै अरिंगालको खेती गर्ने गरिएको उनले सुनाए।
विश्वभर कीटपतंगको घट्दो अवस्थाका कारण वनस्पतीजन्य उत्पादनमा ह्रास हुँदै आएको उनको भनाइ छ। अग्ला रूख, वनस्पती तथा स्थानहरूमा अरिंगाल, बारूलालगायत परागसेचनको मुख्य माध्यमका रूपमा रहेको प्रमुख काफ्लेले बताए।
पर्यावरण संरक्षणका साथै खानेकुराको उत्पादनमा कीराफट्यांग्राले महत्त्वपूर्ण भूमिका रहेको उनको भनाइ छ।
‘सामान्यतया एक गोला अरिंगालले एक दिनमा तीन हजारभदा बढी लामखुट्टे तथा हानिकारक कीराहरू खाइ प्राकृतिक सन्तुलन कायम गर्न मद्दत गर्ने अध्ययनले देखाएको छ। कीराफट्यांग्रा भएनन् भने परागसेचन हुन नपाइ रोगबिरूवामा फल नै लाग्दैन, ती नहुँदा प्रकृति र मानव जाति पनि रहँदैन,’ उनले भने।
अरिंगालको टोकाइबाट मानिसको मृत्युसमेत हुने भएकाले जंगलमा रमाइरहेको कीरालाई जथाभावी नजिस्काउन र शिकार नगर्न उनले सुझाए।
शिक्षण अस्पतालका चिकित्सक मिलेर गरेको एक अनुसन्धानले अरिंगालको टोकाइबाट बिरामी हुनेमध्ये २५ प्रतिशत मानिसको मृत्यु हुने गरेको देखाएको प्रमुख काफ्लेले बताए।
अरिंगालको खिलमा हुने ‘मेलेटिन’ र ‘एपामिन’ नामक विषालु पदार्थले मानिस वा अन्य जन्तुको कोषलाई छेड्ने र रक्तनली हुँदै मस्तिष्कसम्म पुगेर रक्तसञ्चारमा अवरोध गर्ने विभिन्न स्वास्थ्य अनुसन्धानको प्रतिवेदनमा उल्लेख छ।
सामुदायिक वन उपभोक्ता महासंघका केन्द्रीय सदस्य प्रेम लामिछानेले पछिल्लो समय जंगलमा अरिंगालका गोला कम देखिन थालेको सुनाए।
‘अरिंगाल पोलेर खाने चलन पहिलेदेखिकै हो, अहिले पनि फाट्टफुट्ट रूपमा शिकार गर्ने गरिएको छ। आगो लगाएर बोटबिरूवामै हानी पुग्ने गरी अरिंगालको शिकार गर्नु उपयुक्त छैन, यसतर्फ समुदाय नै सजग रहनुपर्छ,’ उनले भने।
वन क्षेत्रका महत्वपूर्ण मुद्दा पनि ओझेलमा पारिएको भन्दै उनले पर्यावरणसँग जोडिएका स–साना विषय नियामक निकायहरूको पनि प्राथमिकता नपरेको उल्लेख गरे।
नेपालमा अरिंगाल/बारूलाका ११ प्रजाति रहेको बताइन्छ। यी दुई प्रजाति साउनदेखि मंसिरसम्म बढी सक्रिय हुने गरेका छन्।
अरिंगालको देख्न सक्ने क्षमता धेरै हुने र यामअनुसार बासस्थान फेर्ने गरेको जानकारहरू बताउँछन्। फूलबाट लार्भा, लार्भाबाट प्युपा र प्युपाबाट वयस्क हुनु अरिंगालको जीवनचक्र हो।
अरिंगालले मौरी, झिंगा आदि कीरालाई आहार बनाउने गरेको छ। पहाडी भेगमा रातो र कालो गरी दुई थरी अरिंगाल पाइने गरेका छन्।
(रासस)
